Zo, ik heb de commentaren weer geschreven, heb ik totaal geen moeite mee en als ik inspiratie kwijt raak neem ik een bakkie of ga even iets anders doen.
Na het schrijven het nomineren en dat vind ik dus juist wel moeilijk. Ik kan bij de meeste foto's wel bedenken wat er mooi aan is, of waarom ze goed in de opdracht passen, of juist niet, maar welke is nou het mooist? Ik zie de MO ook nooit als een wedstrijd, goed, je wint hem dan een enkele maal, en dan krult je neus, maar ik zie het meer als een soort huiswerk dat je meekrijgt, en waar je door leert net weer een beetje anders te kijken dan je daarvoor deed. Ik bak er dan ook niets van, meestal.
Maar het commentaren schrijven dwingt me om te kijken, intensief te kijken, van een afstandje te kijken, zodat ik er serieus wat van kan zeggen. Daardoor doe ik ook voor mezelf inspiratie op, en soms word ik door die manier van intensief kijken enthousiaster en enthousiaster over een foto die in eerste instantie eigenlijk niet heel veel met me deed.
Nee, die nominaties. Ik wacht er mee, tot ik wel moet, en dan geef ik er meestal wat te veel, of ik mis er één of twee die het wel verdiend hadden. Maar ik vind het vreselijk leuk om met de MO bezig te zijn. Zowel het fotograferen als het commentaren geven.
grtz, josephine