Birdpix.nl :: View topic - FvdM november: Arno ten Hoeve

Arjen Drost

Gender: Male
Age: 47
Joined: 06 Dec 2004
Posts: 2329
Location: Groningen
Offline

Posted: Wed 02 Nov 2011, 10:31 Post subject: FvdM november: Arno ten Hoeve

Korte bio
Naam: Arno ten Hoeve

foto: Sjon Heijenga

Leeftijd: 38
Woonplaats: Deventer
Beroep: Grafisch ontwerper en fotograaf
Andere hobbies? Gitaar spelen, muziek luisteren en ontdekken (via itunes: geweldig!), Japanse bollenmix met een whiskytje nuttigen op de bank naast mijn vrouw, vogels kijken, lezen, met mijn gezin 'op expeditie' in de natuur.
Gebruikte apparatuur: Canon, niet principieel hoor. Gewoon zo gekomen. Nikon is volgens mij ook wel goed. En zwart - die lenzen - da's eigenlijk mooier.
Website: http://www.arnotenhoeve.nl; foto’s op Birdpix:

Interview
Waarom vogelfotografie?
Ik wil deze vraag heel graag beantwoorden alsof je vroeg: waarom vogels? Ik ben met veren in mijn billen geboren. Als piepklein jongetje bij mijn vader voorop de fiets: “Kijk Arno, daar, een Tjiftjaf. Da's een van de kleinste vogeltjes van Europa!” Ik zie hem nog zo gaan door een appelboompje bij Hoevelaken. En de eerste Slobeenden in polder Arkemheen. Vogels hebben me blijkbaar zo enorm geraakt, dat ik er never nooit niet meer af kom. En dat vind ik niet erg. Ik vind ze fantastisch en lekker stabiel; ze zijn overal. Ze vliegen. Ze zingen. Ze leven. Het zijn bikkels. Ze komen van duizenden kilometers ver, en gaan nog eens duizenden kilometers verderop. Wonderlijk! En fotograferen? Waarom? Fotograferen is bijna een soort levensbehoefte geworden. Het vastleggen van dingen en het kunnen herbeleven. Combinatie van die twee: veren voor de lens. Poeh, lekker!

(Een schilderijtje) Knetterkoud, dikke mist. Maar deze Grauwe Ganzen weten waar ze heen willen.

Wat is het leuke aan vogelfotografie?
Iets van mijn bodemloze enthousiasme overbrengen. Iets kenmerkends van dat beest laten zien. Vogels zijn bijna overal. Maar ze zijn niet makkelijk te fotograferen. De meeste zijn schuw, of leven verborgen. Vaak zie je een vogel pas wanneer die wegvliegt. Dan is het mooi als het dan tóch lukt om een foto te maken die me aanspreekt en die ik wil terugzien. Of die iemand anders wil terugzien.

Typisch Torenvalk. Hij heeft wel wat weg van een Kolibrie. Als je tenminste geen foto maakt met 1/1500e seconde.

Wat zijn de minder leuke kanten?
Weinig. Uitdagingen zijn mooi, toch? Ja, okay, dat ze vaak opvliegen door andere factoren dan jijzelf en de kans voorbij is. Maar ach, dat zie ik ook maar als een uitdaging. Dat maakt het wat makkelijker.

Heggenmus alsof je er dwars doorheen kijkt: beetje flitsen en een lange sluitertijd, boem!

Wat is je specialiteit?
Gebakken eieren. En dan met lekkere kruiden, uitje erbij en op het laatst kaas laten smelten erover heen. Heerlijk! En natuurlijk beetje anders dan anders foto's. Moeilijk. Volgende vraag.

Ik zag het al aankomen. Het Patrijzenmannetje wilde het verderop eens proberen, terwijl zijn moppie nog half zat te dutten. Gauw diafragma omhoog, sluitertijd omlaag en yes! Gelukt!

Wat kenmerkt jouw foto’s?
Gek genoeg hoor ik wel eens: een “Arnootje”. Of een “Arno-foto”. Dat ben ik maar een beetje gaan overnemen. Tja, wat is een Arno-foto... Uh, laat ik het zo zeggen. Een ragscherpe, beeldvullende met een egale achtergrond is niet echt een Arno-foto, denk ik. Trouwens, een Wielewaalfoto als ik de boom in ben geklommen, op zijn ooghoogte in een boomkruin, met egale achtergrond, beeldvullend op een populierentak. Dat is dan wél weer een Arno-foto. Maar die moet ik nog maken... Ja, ik weet het! Ik denk dat dit het is: ik moet kunnen terugzien dat ik een uitdaging ben aangegaan. Ofwel door spelen met het diafragma, ofwel met de compositie. Of met scherpte/onscherpte. Of onder bizarre omstandigheden. Of een extreem schuw of moeilijk te vinden onderwerp. Ja, dat is het. Denk ik.

Met gesmolten asfalt en een zon zo hard als 440 staal hoef je normaal gesproken niet te fotograferen? Túúrlijk wel, gewoon proberen! Juist gaaf, dat uitgebeten wit en de keiharde schaduw. Dat past bij het verhaal: Een bloedhete Kokmeeuw zoekt wanhopig verkoeling in een veel te klein laagje water.

Hoe werk je meestal?
Meestal loop ik rond. Of vierkant, of rechthoekig. Gewoon lekker scheumen. Het gebied snuiven en ervaren. Ik hou niet van schuiltenten. Daar krijg ik het benauwd van. Ik heb de mooiste schuiltent die er is, maar alleen in uiterste nood gebruik ik hem. Een camouflagedoek past dan weer meer bij me. Op mijn buik liggen en wachten. Ik moet het allemaal wat meer beleven denk ik. Maar als ik geen puf genoeg heb, pak ik de auto. Maar het liefst ruik ik wat ik fotografeer, dus struinen.

Struinend over de galerij van een 12 verdiepingen hoge flat zag ik een schaduw en zijn Roek op het asfaltdak van de supermarkt.

Hoe probeer je verstoring te voorkomen terwijl je die mooie foto maakt?
Ik wil de beesten begrijpen, dan verstoor ik het minst. Het is een absolute uitdaging voor mij als ik nadat ik iets gefotografeerd heb, op dezelfde manier weg te gaan. En dan na 100 meter omkijken en ja, hij zit er nog! Als klein jochie had ik dat al. Dan gingen we wandelen in de Treek. En dan zei ik tegen mijn familie: gaan jullie maar verder. Ik blijf hier. Dan klom ik aan de rand van een heidgebied zo'n vliegden in en ging ik zitten wachten. Echt uren als het nodig was. En dan gebeurde het. Een groepje mezen en Goudhaantjes óm me heen, op 4 meter boven de grond. De hars aan mijn handen. Ik hield mijn adem in en de zachtste piepjes kon ik horen. Wist je dat Staartmezen gele oogleden hebben? En Kuifmezen rode oogjes? En dat Pimpelmezen zúlke hoge piepjes kunnen maken dat Goudhaantjes er jaloers op worden?

Groen en een Pimpelmees. 't Is lente!

Hoe en wanneer ben je begonnen met fotograferen?
Sommige dingen weet je al heel vroeg. Toen ik ome Theo zichzelf op de gitaar begeleidend het houthakkerslied hoorde zingen, wist ik: ik wil gitaar spelen. En toen ik het blad Vogels keer op keer op keer doorbladerde wist ik: ik wil fotograferen. Maar met het klik-klak-cameraatje van m'n moeder lukte dat niet. Dus, net 15 geworden, ging ik aan het begin van de zomervakantie naar de plaatselijke supermarkt in Hoevelaken. Vakkenvullen. Wekenlang, elke dag. Genoeg voor een fototoestel? Helaas, met 3 gulden per uur gaat dat niet zo snel. Nog wat baantjes en maandjes verder ging ik naar de fotowinkel en kocht een Pentax ME super met een tokina 80-200mm lens. Meteen mijn poldertje Arkemheen in en daar maakte ik deze foto. Kleine zwanen. Yes!

Mijn eerste vogelfoto. Wat was ik blij!!! Ik schreef de volgende instellingen op een papiertje: “1 januari 1989, ±16uur, grote groep kleine zwanen. 150mm. Licht: tussen 8 en 12”.

Wat zijn je favoriete plekjes?
Als ik er maar de keuze heb om alleen te zijn. Dan voel ik me er meteen op mijn gemak. Alleen zijn in het weekend is in Nederland eigenlijk niet te bereiken. Dus, doordeweeks is de oplossing. Het voordeel is dat ik voor mezelf werk. Dus kan ik mijn eigen tijd redelijk indelen. Eigenlijk ga ik dus nooit in het weekend op pad. Liever dinsdagochtend. Dan is het lekker rustig!

Eenzaamheid en rust. Het zou de Meerkoet een worst wezen dat 'ie dat uitstraalt.

Wat is je droomsoort/gebied?
Bruine, grijze, subtiele schakeringen en rommelig, stil en nattig gebied. Dan kom ik uit een vrouwtje Rietgors in een moeras.

Of nog mooier: Bokjes langs de prachtige Ijssel. Als Noorwegen een kwartiertje lopen was, zou ik daar nooit meer weggaan.

(Zoekplaatje) Kenmerk van het Bokje: je ziet hem niet!

(Inzoomen op hetzelfde onderwerp) Kenmerk van het Bokje: de snipstrepen. Geheim gebleven kenmerk van het Bokje: bloedmooie kleuren!

Wat zou je nog graag doen op fotografie gebied?
Gewoon lekker doorgaan en hopen dat de lenzen wat lichter worden. Ik heb niet echt grote onvervulde wensen. Nou ja, eigenlijk één. Een eigen fotoboek uitbrengen. Gewoon van kaft tot kaft Arno. Niet omdat ik nou zo op mezelf kick, maar gewoon, elke letter zelf geschreven, het ontwerp. Elke foto zelf gemaakt. Ik zou hem nog zelf willen drukken ook! Gewoon heerlijk 'vrij' kunnen werken. En stel dat er mensen zijn die het mooi vinden. Dat zou helemaal mooi zijn.

Heb je een fotograaf die je erg inspireert? Zo ja, welke?
Jan van der Greef. Da's een fijne vent. Ik ben nogal druk, peper in mijn kont. Maar hij straalt me een rust uit, da's heerlijk! En die rust vind je ook terug in z'n foto's. Ze zijn áf. Echt waar, stuk voor stuk. Ja, dat inspireert me wel.

Rust en toch knallen! 1 Huismus, 1 popnagel en veel oranje.

Even huilen.

Doe je nog aan andere vormen van fotografie?
Voor Staatsbosbeheer heb ik enkele folders gemaakt voor hun natuurgebieden. Dan verzorgde ik de vormgeving en de fotografie. Best een uitdaging om op elke foto mensen in beeld te hebben en toch een leuke, aansprekende foto te maken. Maar dat is wel een voorwaarde bij SBB. Of voor Landschap Overijssel heb ik de fotografie gedaan voor een landschapsatlas van de gemeente Raalte. In opdracht werken is uitdagend. Ik wil de lat zo hoog mogelijk leggen. Het liefst ga ik 5 stappen verder dan verwacht. Wanneer ik dan 3 stappen terug moet doen, heb ik er toch nog 2 over!

Natuurbeleving met een kwinkje. Zoek de Ijsvogel!

Heb je nog een leuke anekdote mbt je fotografie?
Een van mijn eerste officieel verkochte foto's via Buiten-Beeld was een foto voor de Libelle. Een schilderij-fotootje van een Heggenmus in een bebeste meidoorn. Gaaf! Mijn foto komt in de Libelle! Dat is toch dat tijdschrift van Mona? En Jan, Jans en de kinderen? En dat tijschrift met die foto van Arno ten Hoeve. Poeh! Trots! In welke uitgave? Het december-nummer. Ok, even opletten. Maar het was al januari toen ik bij vrienden een stapeltje Libelles zag liggen. “Hé, mag ik eens kijken. Heb je het december-nummer ook?” Bladeren, bladeren. Niks? Nog eens goed kijken. En bij de vierde keer van voor naar achteren zag ik het... Op een heel drukke winterpagina met allerlei toeters en bellen staan een paar rode besjes. Dat is mijn foto! Die mooie meidoorn, omgezaagd! Mijn prachtige Heggenmus, vermoord! Zucht … Maar, ik stá in de Libelle!

Besjes met een Heggenmus of Heggenmus met besjes? Vraag het Mona!

Wat vind je van Birdpix?
Je kunt je enthousiasme delen op Birdpix. Kijk eens wat ik gezien heb?! Da's heel leuk. Maar Birdpix kan ook als een soort spiegel werken. Niet in de zin dat je alles kopieert wat je ziet. Maar juist, dat je door de reacties op je foto's al heel snel merkt of je 'in de pas' loopt. In groepen werkt het al gauw zo dat er ongeschreven regels ontstaan. Bij Birdpix is dat ook zo. Dat moet je gewoon als een voordeel beschouwen. Want zo kun je ook heel mooi voor jezelf bepalen hoever je wilt gaan. Of misschien wel nóg wat verder (hopelijk)! Even een voorbeeld. Er zat laatst een Vuurgoudhaantje in mijn achtertuin. Ik probeerde het beest uiteraard te fotograferen. Dat lukte uiteindelijk. Tenminste, hij stond erop, en de foto was scherp. Om mijn enthousiasme te kunnen delen plaatste ik een fotootje van het vogeltje. Binnen een uur tientallen nominaties en beste van de dag. Ik vond het wel een beetje onthutsend eigenlijk! Ik vond de foto helemaal niet zo speciaal. (Begrijp me niet verkeerd: hartelijk dank voor de nominaties!) Ik denk ook wel dat de meesten een nominatie gaven voor het feit dat het niet vaak gebeurt dat er een Vuurgoudhaan voor je lens komt. Op zich niks mis mee, maar ik was gewoon echt verbaasd. En eigenlijk vond ik het ook wel jammer. Kom op lieve mensen! Denk verder! Maar, het geeft ook wel aan dat er nog heel veel moois te halen is bij Birdpix. Da's positief! We moeten elkaar wat meer motiveren en misschien ook wat meer durven. Ja, eigenlijk vind ik dát mooi aan Birdpix.

Heb je nog een tip voor andere fotografen?
Verruim je blik! Altijd! Het is altijd het makkelijkst om dezelfde route naar huis te nemen. Zie fotograferen als een ontdekkingstocht. Ik vergelijk het met een gebied. Als je tien keer dezelfde weggetjes hebt gereden, dan wil je wel eens wat anders. Een zijpaadje, een laarzenpad, misschien wel helemáál geen pad (als dat mag!). Anders wordt het op den duur allemaal een beetje saai. En bedenk: die zogenaamde regeltjes binnen de fotografie (de gulden snede, de vogel moet het beeld inkijken, het beest mag niet van je af vliegen, etc) zijn ook maar ooit verzonnen door een persoon. Vind een eigen manier! Maak een foto. En DWING jezelf daarna om eens een heel nieuwe benadering te proberen. Je zult zien dat het dan leuker en interessanter wordt.

Ijslandse Grutto's op weg naar Ijsland. Voor mijn gevoel MOETEN ze wel van me afvliegen. Ik sta ze uit te zwaaien.

Beste foto

Tja, die moet ik hopelijk nog maken. Ik heb niet echt een 'beste foto'. Maar op BP is dit mijn meest gewaardeerde foto. En het is ook echt wel een van mijn favorieten. Voor mij was dat moment magisch! Ultieme beleving. Helemaal alleen in alle rust samen met een Porseleinhoen in een rommelig moeras. Is er iets mooier? Ja, Japanse bollen eten met mijn vrouw op de bank. Maar verder...

Waarom is dit je beste foto?
Alles leek te kloppen. De zon stond laag en het licht was goud. Het Porseleinhoen was rustig want we hadden elkaar die dagen al wat vaker gezien. De vorm van de dorre bladeren van de zuring en de pikzwarte modder. Het vogeltje precies in die ronding van een blad in een ontspannen houding.

Hoe heb je hem genomen?
Volgens mij is dat al een meer bekend verhaal (zie birdpix boek deel 6, pag 73). Het komt er in het kort op neer dat ik al een paar dagen een paar Porseleinhoentjes had gezien. Niet ver van huis in een van mijn favoriete gebiedjes langs de Ijssel. Maar de ultieme foto was nog niet gelukt, ondanks dat ik met mijn waadpak aan al uren in de modder had gelegen. Maar deze dag kwam ik weer aanlopen, zonder waadpak (die lag thuis te drogen). Het vogeltje kwam aanscharrelen en zonder me te bedenken ging ik op mijn buik in het water liggen. Het water stond zo'n 5 cm hoog, daaronder een diepe laag zwarte modder. Ik zakte steeds verder naar beneden. Overal om me heen slurpende geluiden en knappende belletjes. Het klonk als een volgevreten Walrus met darmklachten. Maar, lekker belangrijk, want er moet een foto gemaakt worden! En dat deed ik dan maar. Drie uur en drie kwartier lang heb ik gelegen. Toen ik omhoog kwam was ik 14 kilo zwaarder en stonk ik zo hard dat een gemiddeld veenlijk jaloers zou worden. Maar ik had mijn foto. Oh lekker. Da's wel mooi trouwens. Het is al ruim 2 jaar geleden, maar ik kan er nog volop van genieten.

Wat kan er beter aan?
Twee dingen: ik had iets meer moeten onderbelichten. Dat heb ik nu in de raw-bewerking moeten doen. En het is nu een crop, ik had er graag nog wat dichter bij gelegen, dat wel. Maar al met al ben ik eigenlijk best tevreden. Dat komt ook doordat ik van tevoren al had gezien dat die 2 bladeren zo mooi naar elkaar krulden. Vlak daarvoor had een Waterral er al een nanoseconde gestaan. Dus hier had ik op gehoopt. Je mag soms best tevreden zijn. Als ik er naar de omstandigheden het beste uit heb gehaald, dan probeer ik mezelf niet helemaal gek te maken met de laatste paar procentjes verbetering. Dat probeer ik dan volgende keer!

Welke foto zou je nog heel graag maken?
Goede vraag. Ik zie vooral enorm uit naar mijn volgende foto. Ik denk dat dat een geweldige foto wordt. Heerlijk! Lekker alleen ergens langs de Ijssel zwerven. En dan geheel onverwacht sta ik opeens te kijken naar dat beesie. Na enkele registratieplaatjes ga ik bedenken hoe ik de vogel het best en het mooist en het meest bijzonder kan fotograferen. Misschien moet ik wel weer in de modder gaan liggen. Of misschien gaat dit wel anderhalf uur langer duren. Maar het wordt een foto waar ik superblij van word! Ja, die zou ik graag maken.

Een van mijn favorieten. In een piepklein wak temidden van kilometers ijs, kleumden twintig Futen de dooi – maar meer waarschijnlijk hun dood – tegemoet. Heel dramatisch en gewoon op het Ijsselmeer.

Wie zou je volgende maand tot fotograaf van de maand willen benoemen en waarom?
Daan Schoonhoven. Volgens mij de minst bekende bekende fotograaf van Birdpix. Het is een fantastische kerel, echt!

Tot slot: iedereen de hartelijke groeten en veel plezier in het fotograferen toegewenst! Arno

Weer een voorbeeld van een groot voordeel van beeldgestabiliseerde lenzen. Je kunt tot 1/20 sluitertijd je onderwerp behoorlijk scherp fotograferen. Maar beweging blijft beweging. Dus de meeuwen zijn heerlijk onscherp.

Met ware doodsverachting heb ik deze reuzenvogel geprobeerd te fotograferen. Eerst een wandeling naar boven van 2,5 uur. Toen uren en uren op een rostrichel zitten wachten. En daar was hij plotseling. Prachtig! Meer dan de helft van de foto's zijn niet scherp doordat er boven deze warme zuidelijke helling zoveel luchttrilling aanwezig was. De mensen beneden zagen de vogel ook. En dáár hoopte ik nou net op. Vogel en vogelaar in 1 beeld.

Wij gebruiken de volgende cookies: