Birdpix.nl :: View topic - FvdM november 2013

Arjen Drost

Gender: Male
Age: 48
Joined: 06 Dec 2004
Posts: 2329
Location: Groningen
Offline

Posted: Fri 01 Nov 2013, 0:03 Post subject: FvdM november 2013 - Glenn Vermeersch

Korte bio
Naam: Glenn Vermeersch

foto: Ron A.B.
Leeftijd: 39 jaar
Woonplaats: Kalmthout (België)
Beroep: Bioloog (onderzoeker broedvogels)
Andere hobby's? Muziek – Film - Tafeltennis
Gebruikte apparatuur: Canon
Website: http://www.glennvermeersch.be
Foto’s op Birdpix

Interview
Waarom vogelfotografie?
M’n vader is fotograaf en als kind kwam ik dus al snel in contact met fotografie. Maar in het analoge tijdperk had ik als student simpelweg niet de middelen om hierin verder te gaan. Met een oude Nikkormat fotografeerde ik toen vooral planten. Pas sinds 2005, met de opkomst van de digitale fotografie ben ik zoals velen serieuzer gaan fotograferen. Eerst met Nikon (een D70 + vaste 300mm) en vervolgens met Canon. Het onderwerp was snel gevonden: ik doe onderzoek naar vogels (trends in Vlaanderen + onderzoek naar soorten typisch voor heidegebieden), en in m’n vrije tijd ben ik al 25 jaar vogelaar (trektellen, ringen, af en toe twitchen, inventariseren enz….), kortom alles draait om vogels en ik denk te mogen zeggen dat ik ondertussen wel een en ander weet van die beesten Smile

Kennis van vogels is volgens mij trouwens vele malen belangrijker dan technische baggage. Aangezien m’n vrouw en ik drie kleine zoontjes hebben rondlopen, moest ik me wel beperken tot 1 onderwerp om te proberen dat ene zo goed mogelijk te beheersen.

Wat is het leuke aan vogelfotografie?
Drie dingen. Ten eerste krijg je als vogelfotograaf vogels te zien op een manier die je als ‘gewone vogelkijker’ nooit meemaakt. Ik denk bijvoorbeeld meteen aan een spiedende Grote Zilverreiger op 1.5m boven je drijvende schuilhut, een Wulp die met z’n snavel uit nieuwsgierigheid tegen het spiegelend glas van je schuilhut komt tikken of een groep van 10 Beflijsters die zowaar binnen de scherpstelafstand van je 300mm (= 1.45m!) rustig komen langs gewandeld, genieten is dat!
Ten tweede kan altijd alles beter. Hoe tevreden je soms ook bent over een bepaald beeld, er valt altijd wel iets op aan te merken. Met andere woorden: dit is een hobby voor het leven want het zal nooit goed genoeg zijn.
En tenslotte het bouwen van schuilhutten en het plannen van beelden. Meer dan de helft van de tijd spendeer ik aan het uitdenken van foto-mogelijkheden. Dat houdt nooit op; plannen maak ik de ganse dag door en de meeste komen natuurlijk nooit uit. Meestal trek ik bewust tijd uit voor wandelingen om ideeën op te doen. Er kruipt ook veel tijd in het contacteren van terreinbeheerders en/of privé-eigenaars want eerlijk duurt het langst: goeie relaties met beheerders en eigenaars zijn super belangrijk om vooruit te plannen. Bouwen van schuilhutten is volgens mij echt iets voor mannen/jongens: je waant je eventjes terug een kind dat kampen aan het bouwen is.

Wat zijn de minder leuke kanten?
Er zijn er nauwelijks. De toenemende drukte in ons land, het gevecht om elke vierkante meter open ruimte, vandalisme aan m’n schuilhutten… Maar al bij al is het toch vooral genieten van de rust en het buiten zijn. Vandalisme spoort me trouwens aan om vooral vol te houden en ook om de vandalen in kwestie eens te betrappen met behulp van onbemande camera’s. Geen idee wat ik dan zou doen, maar fantasie genoeg, denk hierbij aan de film ‘Hostel’! Voor de zekerheid maar even een smiley toevoegen Smile

Wat kenmerkt jouw foto’s?
Moeilijke vraag, misschien het lage standpunt waar ik steeds naar streef. M’n schuilhutten zijn bijna altijd ingegraven, dat gaat ook prima in de droge zandgrond waarop ik woon. Wanneer graven geen optie is, maak ik een lighut of iets dergelijks. Zolang ik maar op ooghoogte kan fotograferen. Maar goed, dat doen veel fotografen en is dus zeker geen uniek kenmerk. Ik denk dat m’n beelden misschien ook wel weerspiegelen dat ik in eerste instantie gewoon vogelkijker ben. Vaak dus vogels vrij groot in beeld, mooi zonnetje erop, beetje klassiek eigenlijk. Hoe meer ik erover denk, het wordt wel eens tijd voor een wat meer artistieke benadering, maar ik weet niet of ik dat wel in me heb. Af en toe bereiken m’n beelden wel eens een finale-ronde van een wedstrijd en heel af en toe zelfs een eervolle vermelding, maar meer zit er niet in. Wanneer ik dan de beelden bekijk van de ‘concurrentie’ begrijp ik ook wel waarom. Ik focus nog te veel op het gebruik van de zware tele of het uiterste bereik van de zoom terwijl je met veel minder millimeters minstens zo’n mooie beelden kan maken. Vogels in het landschap, groothoekopnames, unieke kleurencombinaties, dat soort dingen. Ik hoop dat me dat ooit lukt, maar tegelijk weet ik wel zeker dat ik altijd de neiging zal hebben om m’n hutten zo te bouwen dat ik zo dicht mogelijk bij de vogels kan komen, dat ik hun bewegingen kan horen, details van hun gedrag kan observeren. Moeilijke keuzes… en het besef dat ik nooit genoeg tijd ga hebben om alles wat in m’n hoofd zit ook te gaan uitvoeren.

Iets dat ik vaker zou moeten doen: wat meer ruimte rond de vogels en een meer artistieke insteek

Hoe probeer je verstoring te voorkomen terwijl je die mooie foto maakt?
Verstoren doe je altijd, maar je voorkomt veel door goede schuilhutten te bouwen. Vroeg opstaan is ook nooit een probleem geweest, ik heb niet zo veel slaap nodig blijkbaar. Dus in geval van mogelijke verstoring minstens een half uur voor zonsopgang de hut in. Ook erg belangrijk wanneer je met de drijfhut op stap gaat in een relatief klein gebiedje. Meestal ben ik alweer vertrokken wanneer de eerste ‘gewone’ wandelaars ten tonele verschijnen. Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Ik heb een aantal boshutten in gebruik en voor een groot deel van de doelsoorten hoef je echt niet in het duister aan te komen. Wel belangrijk is dat je lange tijd blijft zitten, minimaal 4 uur voor schuwere beesten als Havik en zo. Dus steeds een grote plastic fles in de buurt houden want buiten gaan voor een kleine boodschap is wel heel onnozel wanneer je zoveel tijd en moeite in een goede hut hebt gestoken.
Ik verhuur wel eens hutten en in de huisregels van de hut staat duidelijk vermeld: ‘blijven zitten tot ik je kom halen!’ Smile

. De meeste vogelfotografen zijn toch mannen en dan lukt dat allemaal prima.

Wat zijn je favoriete plekjes?
De makkelijkste vraag! Zonder twijfel het Grenspark De Zoom-Kalmthoutse Heide. Groot (je kan er nog verdwalen!), veel verschillende habitats, ik heb er een goede relatie opgebouwd met de beheerders, ik doe er ook onderzoek, woon er vlakbij enz… Kortom, ik ken het gebied erg goed en ondanks de toeristische drukte in het weekend is er even vaak geen mens te bespeuren.
Ook mooie gebieden in m’n eigen streek zijn de grote militaire domeinen en verder enkele kleine moerasgebiedjes en weidevogelgebieden. De nabijheid van al die terreinen (minder dan 10 minuutjes met de fiets) is een niet te onderschatten voordeel wanneer je ook een gezin met kleine kindjes hebt. Alles is afgestemd op efficiëntie. Wanneer ik (soms onverwacht) wat foto-tijd vind dan staan m’n hutten (heb er nu zo’n 10 vast in gebruik) klaar en is het voorbereidende werk meestal al achter de rug.

Wat is je droomsoort/-gebied?
Aangezien ik quasi op de heide woon, is het een beetje pijnlijk dat ik er de voorbije jaren nog altijd niet in ben geslaagd mooie beelden van Boomvalk te maken. Nochtans zijn er vooral in april-mei mooie omstandigheden en ook erg veel Boomvalken. Maar het is geen makkelijke soort waar je zomaar een locatie voor kan bedenken. De kans dat ze precies jouw aangeboden zitplaats gaan gebruiken tussen pakweg een miljoen andere dode takken op de heide is nogal klein. De brand van 2011 heeft ook niet echt geholpen; nog eens een massa dode bomen erbij…Maar het zal me lukken en dat zeg ik nu al zo’n 7 jaar! Kruisbek was nog zo’n wenssoort waar ik uiteindelijk 5 jaar heb moeten op wachten. Dit jaar waren ze dan plots overal.
Een droomgebied heb ik niet echt, maar elke natuurliefhebber en iedereen die ooit evolutieleer als vak heeft gekregen, zou toch eens naar het regenwoud moeten trekken. Verder dan een zielig restantje regenwoud in Gambia ben ik nog niet geraakt. Als onze jongste zoon oud genoeg is, gaan we met het gezin zeker eens richting Costa Rica of iets dergelijks. Ooit was ik voor m’n werk in Canada, in de Rocky Mountains in september: zelden zo’n prachtige landschappen gezien en zeker een plek waar ik nog eens naartoe wil trekken. Nog zo’n bestemming is IJsland of Spitsbergen!

Wat zou je nog graag doen op fotografiegebied?
Te veel om op te noemen! Een reisje naar Helgoland of een andere foto-ervaring in een zeevogelkolonie zou ik wel eens willen meemaken. Het moet wel vanop land gebeuren want ik word al zeeziek op de Schelde bij windkracht 2 Smile

Ik geef af en toe workshops met de drijfhut en heb een mooie boshut die ik verhuur en een tweede die op stapel staat, maar zoals velen droom ik ervan om nog meer tijd in de fotografie te kunnen steken. Of het ooit zover zal komen dat ik de sprong waag en deeltijds ga werken is een vraag waarop ik het antwoord nu al wel eens zou willen weten. Anderzijds besef ik maar al te goed dat ik niet mag klagen: m’n huidige job is in vele opzichten een droomjob!

Dit beeld van een Klapekster met prooi heeft wel wat deuren geopend. Vorige maand ben ik ook begonnen met een Facebook-pagina en opnieuw bleek dit beeld veel reacties los te maken en ging het behoorlijk snel de wereld rond.

Heb je een fotograaf die je erg inspireert? Zo ja, welke?
Er zijn er nogal wat. In eigen land m’n ex-collega Yves Adams, een hele goeie fotograaf en toffe mens die zo’n beetje alle takken van de natuurfotografie beheerst. Met hem ben ik dit voorjaar op foto-reis naar Hongarije geweest en dat is me heel goed bevallen. Hij kent z’n toestellen ook door en door: knap om te zien hoe hij moeiteloos door alle mogelijke technische instellingen gaat! Moest ik ooit zin hebben om aan landschapsfotografie te doen, zou ik zeker in de leer gaan bij Bart Heirweg terwijl ook Bendiks Westerink daar erg sterk in is. Voor macro-beelden vind ik m’n dorpsgenoot Filip Van Boven erg goed. Een bekende naam en ook een dorpsgenoot is Marc Slootmaekers. We gebruiken vaak dezelfde schuilhutten en hij heeft massa’s ervaring en is bovendien ook in zowat alle sectoren van de natuurfotografie actief. Hij moet dringend eens werk maken van z’n website, want in zijn archief zitten massa’s knappe beelden die getoond moeten worden.
Wat verder weg kan je niet om Vincent Munier heen of natuurlijk Bence Mate, een enorme doorzetter met een grote liefde voor lage standpunten. Maar m’n broek zakte pas echt af toen ik voor het eerst beelden zag van Ben Hall. Het beeld van de vechtende Edelherten op een berghelling….onwaarschijnlijk mooi! Jammer genoeg las ik net dat hij nu workshops roofvogelfotografie organiseert met roofvogels uit gevangenschap. Totaal idioot in mijn ogen en hij is een beetje van z’n voetstuk gevallen, maar goed, ik hoef m’n brood niet te verdienen met de fotografie en hij misschien wel. Ten slotte een collectief van 20 jonge talenten dat me nog eens deed beseffen wat je écht allemaal met beelden kan tonen (bekijk bv. het portfolio van Jérémy Villet).

Doe je nog aan andere vormen van fotografie?
Nee, vogelfotografie is m’n ding. Op reis met m’n gezin probeer ik wel eens wat macro, maar verder dan wat klassieke beelden geraak ik niet. Ook huis-tuin-en-keuken fotografie is niet aan mij besteed. We hebben zo’n compact dingetje, een Nikon Coolpix, en ik vind het een verschrikking om mee te fotograferen. M’n vrouw slaagt erin om scherpe foto’s van onze kinderen en zo te maken, maar mij wil het niet lukken Smile

Heb je nog een leuke anekdote m.b.t. je fotografie?
Ja, ik denk spontaan aan een foto-sessie ergens in het najaar van 2008 op de Kalmthoutse Heide. Ik had me zoals gewoonlijk ingegraven en m’n schuilhut was nog beter dan gewoonlijk gecamoufleerd omdat ze vrij dicht bij een wandelpad gelegen was. Het geheel stak maar 40 cm boven de grond uit en er bovenop lagen pollen dorre Pijpenstrootje. De najaarstrek was volop aan de gang en ik had Duinpieper als doelsoort voor die dag. Met m’n ervaring als ringer én trekteller besloot ik eventjes de trekroep van Duinpieper af te spelen met een in de hut ingebouwde geluidsinstallatie. Waar ik geen rekening mee gehouden had, waren de scherpe oren van enkele trektellers –vrienden van me- die een heel eind verderop op een duintop stonden te tellen. Plots liepen ze op nog geen meter afstand van m’n hutje heen en weer, compleet overtuigd van de aanwezigheid van een Duinpieper, een goeie soort bij ons in de Noorderkempen. Ik heb geen kik gegeven en heb ze nog minstens 10 minuten bezig gehouden voor ik de volumeknop heb dichtgedraaid. Nooit aan hen zelf verteld, maar bij deze: ‘Wouter, Jos, mijn excuses, maar ik heb toch eens goed gelachen!’

Wat vind je van Birdpix?
In de eerste instantie een website waar ik in het begin erg veel van heb geleerd. Vooral ook enkele mensen beter leren kennen waar ik nu nog steeds buiten BP mee omga. Ik heb goeie herinneringen aan leuke commentaren, toffe privé-berichten en natuurlijk aan die avond dat mijn Klapekster als een komeet naar de top van de ranking schoot. De laatste jaren plaats ik wat minder en vaak lange periodes niets meer. Ik heb niet het gevoel nog veel bij te leren en heb me soms flink geërgerd aan de eindeloze discussies over kleine en grote onenigheden, kliekjesvorming enz… Maar anderzijds draag ik zelf ook niet bij tot het schrijven van veel en kwalitatief hoogstaande commentaren. Birdpix blijft een leuke, unieke site waar veel mensen van kunnen leren. De moeite die de beheerders doen om verstoring op het terrein te proberen vermijden vind ik knap en ik heb veel bewondering voor de belangeloze inzet van de moderators. Wat Daan de voorbije jaren uit de grond heeft gestampt is best indrukwekkend.

Beste foto
Geen flauw idee eigenlijk! De laatste jaren doe ik soms mee met fotowedstrijden om vaak tot de conclusie te komen dat beelden die ik zelf goed vind niet meteen ver geraken in een wedstrijd. Zoals eerder in dit verhaal geschreven, wil ik, als een soort vroegtijdig goed voornemen, meer werk gaan maken van spelen met belichting en kleuren zonder dat een onderwerp daarom ook groot in beeld moet komen. Daarom kies ik voor deze Purperreiger:

Waarom is dit je beste foto?
Ook nu: geen idee Smile

. Ik hou wel van de kleuren, die overgang van geeltinten naar bruintinten in de achtergrond en de gespannen houding van de reiger die er niet al te groot maar wel herkenbaar opstaat.

Hoe heb je hem genomen?
Vanuit mijn met voorsprong favoriete hut: de drijvende schuilhut in een door botulisme naar verrotting stinkende vijver in La Brenne in Frankrijk. Het was een snikhete zomer en elke morgen voor dag en dauw trok ik er met m’n hut op uit naar een vijver die vlakbij onze gîte gelegen was. Heerlijke familievakantie die toch een massa bruikbare beelden opleverde. En ik was telkens net op tijd terug om langs de bakker verse croissants mee te pikken. Iedereen blij.

Wat kan er beter aan?
De kop van de reiger zou helemaal vrij moeten zijn. Nu zitten er nog wat irritante sprietjes voor. Ook het eerste stuk voorgrond is in mijn ogen storend. En er ontbreekt ochtendmist!

Welke foto zou je nog heel graag maken?
Eentje waarvan Ben Hall en al m’n andere favorieten hun broek afzakt Smile

Wie zou je volgende maand tot fotograaf van de maand willen benoemen en waarom?
Ook weer zo’n lastige! Ooit kwam ik in Zeeland Marcel Langelaan tegen. We raakten aan de praat en fotografeerden samen een Grauwe Franjepoot. Na 5 minuten bleek m’n batterij leeg te zijn en ben ik –inwendig vloekend- vertrokken. Maar hij leek me een fijne kerel en heeft de volgende jaren mooie beelden geplaatst op Birdpix. Laat hij z’n verhaal maar eens vertellen en er meteen ook een mooie Grauwe Franjepoot bij tonen!

Heb je ten slotte nog een tip voor andere fotografen?
Veel surfen op het net, tenminste als het buiten te donker is om te fotograferen Smile

Bekijk websites van professionals, uitslagen van foto-wedstrijden en telkens zal je zien dat, om met de woorden van Mark Uytterhoeven (mogelijk compleet onbekend in Nederland, sorry!) te eindigen ‘alles altijd beter kan’!

Wij gebruiken de volgende cookies: