@Alex
Het verbaast mij niet dat jouw broek hier van afzakt. De manier van redeneren heeft het niveau van de analyse van de gemiddelde consultant voor het verkrijgen van één of andere vergunning. Het effect is niet groot, er blijft genoeg ruimte over voor de vogels, vergeleken bij andere verstoringen stelt het effect niets voor en zo ken ik nog wel een paar honderd smoezen. Op één of andere manier leidt dat nooit tot minder verstoring, of meer leefgebied, maar altijd tot meer verstoring en minder leefgebied. Bovendien krijgt zo'n consultant er altijd een dikke beloning voor, die helaas maar al te vaak negatief correleert met de kwaliteit van de analyse. Het simpelweg erkennen dat bepaalde zaken eigenlijk niet kunnen is er niet bij. Het valt mij de laatste tijd iets te vaak op dat jij het belang van de fotograaf prevaleert boven het belang van het onderwerp. Eén ding is zeker, met een afgezakte broek kom je niet ver, een afgezakte waadbroek helemaal niet.
Volgens mij is dat wat Chris met ons wil delen. Is dit de toekomst voor de vogelfotografie? Gezellig met zijn allen in een waadpak een meertje onveilig maken waar een fotografeerbare soort zich bevindt? Waarom niet met 20 of 30 man tegelijk? Dat maakt toch niet uit, want er zijn al wandelaars, fietsers, honden, vissers en de openbare ruimte is toch van ons allemaal?
Of we het leuk vinden of niet, natuurfotografie en met name vogelfotografie, is niet meer een kunstje dat weggelegd is voor een enkeling. Om je in deze wereld nog te kunnen onderscheiden van je "collega's" moet je van goede huizen komen. We worden steeds inventiever en wat de één kan, kan de ander ook. We dresseren waterrallen, jagen blauwborsten over de zeik, posten met zijn allen uren bij Velduilen, Roerdompen, Steenuilen en Bruine Kiekendieven op "zorgvuldig geheim gehouden" locaties met misschien maar één doel: ooit ergens de hoofdprijs in een beste vogelfotograaf wedstrijd winnen? Dat dit uiteindelijk ontaardt in vele gigabytes nutteloos en volstrekt niet origineel fotomateriaal, vergeten we voor het gemak.
Dit kan je misschien zonder gevolgen doen met een handvol vogelfotografen in Nederland, maar tegenwoordig kan kennelijk iedereen zich tenminste een lens van tenminste 400mm veroorloven. Dit dwingt ons om kritischer te kijken naar ons eigen gedrag en de gevolgen die onze hobby kan hebben voor de natuur en medemens.
De mythe dat een vogelfotograaf een natuurmens is, die slechts af en toe ten koste van minimale verstoring een mooi plaatje uit de natuur oogst, is niet meer vol te houden wanneer er dagelijks 1000-den misschien wel 10000-den van deze types op pad zijn, waarvan het merendeel niet goed weet waar ze mee bezig is.
Laten we dit op z'n beloop dan zijn we met zijn allen geen haar beter dan de door velen verfoeide jagers in Zuid-Europese landen. We schieten op alles wat los en vast zit en geen methode is ons te dol. Ik vind het daarom uitstekend dat Chris dit aan de orde stelt. Ik houd mij broek stevig vast en denk liever na over de vraag hoe we het met zijn allen nog een beetje beheersbaar kunnen houden.
_________________
Leica APO Televid zoom 25-50 met Olympus OM D-E M10 mark iii 14-42 mm pancake lens en 45 mm lens.
Olymous OM D-E M1 mark iii Zuiko 300mm F4 met 1.4 converter.